சினிமா பற்றி பேச நீ யார்?

முந்தைய பதிவொன்றில் ராம்கோபால் வர்மாவையும் மணிரத்னத்தையும் ஒப்பிட்டு ஒரு வரி எழுதும் போது, 'இப்படி எழுத நீ யார்?' என்றொரு அனானி நண்பர் பின்னூட்டத்தில் கேட்டார். நண்பர் முகமூடி அதை வேறு நோக்கில், "ஏன் அகங்காரம் தெறிக்கும் இத்தனை நான்கள்?' என்று கேட்டிருந்தார். இதே போல் இன்னொரு பதிவின் பின்னூட்டத்தில் 'ஏதோ சினிமாவை காக்க வந்தவர் போல் ஏன் இந்தப் பாவ்லா'? என்றொரு நண்பர் கேள்வி எழுப்பியிருந்தார். இது போன்ற கேள்விகளை பல்வேறு சமயங்களில் எதிர்கொள்வதால் இந்தப் பதிவு எழுத நேர்ந்தது.

சமீபத்தில் ஜெயமோகனின் பதிவில் வாசித்த ஒரு பத்தியை இங்கு பகிர்ந்து கொள்வது பொருத்தமானதாக இருக்கும் எனக் கருதுகிறேன்.

நான் கண்டுவரும் ஒன்று உண்டு. நான் ஒரு விமரிசனக்கருத்தை அழுத்தமாகச் சொல்லும்போது சிலர் பொங்கி எழுவார்கள் ‘இவன் எப்படி அப்படிச் சொல்லலாம்? சொல்வதற்கு இவன் யார்? தன்னை அதிகமாக எண்ணிக்கொள்கிறான்’ என்றெல்லாம் சொல்லி வசைகளும் முன்முடிவுகளும் கலந்து ‘தூக்கிவீசும்’ கட்டுரைகளை எழுதித்தள்ளுகிறார்கள். ..

ஆனால் என்னைப் பொறுத்தவரை  நான் என்னை 'விமர்சகன்' என்று சொல்லிக் கொள்ள மாட்டேன். அந்தச் சொல்லுக்குப் பின்னாலிருக்க வேண்டிய தகுதியும், உழைப்பும், முதிர்ச்சியும் குறித்து நானறிவேன். என்னுடைய தற்போதைய உயரம் குறித்து எனக்கு தெளிவாகத் தெரியும்.

யமுனா ராஜேந்திரன், வெங்கடேஷ் சக்கரவர்த்தி போல் கோட்பாடுகள் சார்ந்தோ, ஜெயமோகன் போல் தத்துவம் சார்ந்தோ, அசோகமித்திரன் போல் புராதனம் சார்ந்தோ, எஸ்.ரா போல் அதன் அழகியல் சார்ந்தோ, தியோடர் பாஸ்கரன் போல் நுண்தகவல்கள் சார்ந்தோ, சாருநிவேதிதா போல கூர்மையான அங்கதம் சார்ந்தோ என்னால் சினிமாவைப் பற்றி உரையாட இயலாது. ஆனால் அந்தத் தகுதியை நோக்கி செல்ல வேண்டிய விருப்பமுண்டு.

நண்பர்கள் கேட்ட கேள்வியை இப்போது என்னையே நோக்கி நான் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

"சினிமா பற்றி எழுத நீ யார்?"

சில நாட்களுக்கு முன் சமகால சினிமாவின் இளம் இயக்குநர் ஒருவருடன் மின்னஞ்சலில் உரையாடும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது.

நான் அவரிடம் சொன்னேன்.

" நான் வணிக சினிமாக்களைப் பற்றி தொடர்ந்து கடுமையாக எழுதி வருவதை கவனித்திருப்பீர்கள். ஆனால் ஒரு சினிமாவின் உருவாக்கத்தைப் பற்றி நூல்களில் வாசித்ததோடு சரி. துளிக்கூட நேரடி அனுபவம் கிடையாது. ஒருநாள் கூட படப்பிடிப்புகளையோ அதனுடன் தொடர்புடைய பிற பணிகளையோ நான் பொறுமையாக கவனித்தது கிடையாது.

ஆனால் ஒரு கதைத் துளியை உருவாக்கி விவாதங்களின் மூலம் அதை விரிவாக்கி, திரைக்கதை எழுதி, தயாரிப்பாளர் தயாரிப்பாளராக,நடிகர், நடிகராக அலைந்து ஒப்புதல் பெற்று இரவு பகல்,உள்ளுர் வெளியூர் பாராமல் படப்பிடிப்பு நடத்தி கதையின் போக்கில் அவ்வப்போது குறுக்கிடும் அத்தனை இடையூறுகளையும் தாண்டி முடித்து அதன் வணிக சாத்தியக் கணக்குகளைக் கடந்து வெளியாகும் நாளன்று நகத்தைக் கடித்துக் கொண்டு  நிகழும் அந்த கூட்டு முயற்சியின் பின்னுள்ள அத்தனை கடுமையையும் என்னால் யூகிக்க முடியும். சில தகவல்களை நண்பர்களிடமும் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வேன்.

இத்தனையையும் அறிந்து வைத்துக் கொண்டே ஒரு சினிமாவை அதன் மோசமான உருவாக்கத்திற்காக கடுமையாக எழுதும் போது 'சினிமாத் துறையில் உள்ளவர்கள் அதை வாசிக்க நேர்ந்தால், எவ்வாறு உணர்வார்கள்?' அதிலுள்ள குறைகளைக் கண்டு நமட்டுச்சிரிப்புடன் கடந்து செல்வார்களா? எரிச்சலுடன் திட்டித் தீர்ப்பார்களா? என்று குறுகுறுப்பாக உள்ளது அது பற்றி அறிய விரும்புகிறேன்'

- என்று அந்த நண்பரிடம் கேட்டேன்.

அவர் சொன்னது. "சுரேஷ். சினிமா உருவாக்கம் என்பது வேறு. சினிமா ரசனை என்பது வேறு. நீங்கள் முழுக்கவும் ரசனை சார்ந்து எழுதுகிறீர்கள். தவறில்லை. இங்கு ஒரளவு நல்ல சினிமாவை எடுக்க முடிகிறவர்கள் திறமைசாலிகள் என்பதை விடவும் மகா அதிர்ஷ்டக்காரர்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். நேரில் சந்திக்கும் போது விரிவாக பேசுவோம்' என்றார்.

திரும்பவும் சொல்கிறேன். நான் விமர்சகன் அல்ல.

இப்போதைக்கு நான் ஒரு சாதாரண சினிமா பார்வையாளன், ரசிகன். திரைப்படங்களைப் பார்த்தது குறித்த என் அனுபவங்களையும் கருத்துக்களையும் அது சார்ந்த எளிய மதிப்பீடுகளையும் இங்கு பகிர்வதே என் பிரதான நோக்கம். அதில் தவறோ, பிழையோ, அரிதாக பிடித்த படைப்பாளிகளின் மீதான மனச்சாய்வோ இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அதன் பின்னே அதற்கான கடும் உழைப்பு உண்டு என்பதை என்னால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.

நாளைக்கு ஒரு திரைப்படமாவது பார்க்க வேண்டும் என்பது என் திட்டம். சமயங்களில் அது சாத்தியப்படுவதில்லை. இந்தத் தகுதியே திரைப்படத்தைப் பற்றி எழுதுவதற்கான அடிப்படை என்று நான் சொல்லவரவில்லை. ஒரு திரைப்படத்தை அடிப்படையாக எப்படி பார்க்க வேண்டுமோ அந்த நோக்கில் பார்ப்பேன். பின்பு தேவையெனில் சில விடுபடல்களுக்காவும் நடிகர்கள் உடல் மொழிகளுக்காகவும் பின்னணி இசைக்காகவும் காமிராக் கோண்ங்களுக்காகவும் திரை மொழியை நுட்பமாக புரிந்து கொள்வதற்காகவும் மீண்டுமொரு முறை பார்ப்பதுண்டு. சிறந்ததாகக் கருதப்படும் திரைப்படங்களை இதற்கும் அதிகமான எண்ணிக்கையிலும் பார்ப்பதுண்டு. சில திரைப்படங்கள் ஒவ்வொரு முறையும் வேறு வேறு பரிமாணத்தில் வியப்பை ஏற்படுத்தும். (இதைப் பற்றி இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் விரிவாக எழுதுகிறேன்).

ஆக.. ஒரு திரைப்படத்தைப் பற்றி எழுதும் போது இதை இரண்டு அல்லது மேலான எண்ணிக்கையில் பார்த்த அனுபவத்தில்தான் எழுதுகிறேன் என்பதை கவனிக்க வேண்டுகிறேன். ஆனால் சில திரைப்படங்கள் எத்தனை முறை பார்த்தாலும் அவற்றை எழுத வேண்டுமென்கிற உந்துதலைத் தராத சாதாரணவைகளாக இருக்கும். சிலவற்றை எவ்வளவு முயன்றாலும்  பகிரவே முடியாத அளவிற்கு நுட்பமான அகவுணர்வு சார்ந்ததாக இருக்கும். மேலும் ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்க்கின்ற போது கூடுமானவரை அது சார்ந்த அனைத்துத் தரவுகளையும் கூட கவனத்தில் கொள்கிறேன். இந்த இயக்குநரின் முந்தைய படங்கள் எவை, தர அடிப்படையில் இவரது நிலை என்ன, முந்தைய படங்களோடு இது எப்படி வேறுபடுகிறது, இதே வகைமையில் எடுக்கும் மற்ற இயக்குநர்ளோடு ஒப்பிடும் போது இவர் / இந்தத் திரைப்படத்தின் தரம் எப்படியானது, இதைப் பற்றியான மற்ற விமர்சனங்கள் போன்றவைகளை கவனிக்கிறேன்.

ஆக..இத்தனை அனுபவம் மற்றும் உழைப்பு சார்ந்து ஒரு திரைப்படத்தை நான் அவதானிக்கும் போது என்னுடைய தனிப்பட்ட அளவுகோல்களைச் சார்ந்து ஏன் அவற்றைப் பற்றின ஒரு கறாரான மதிப்பீட்டை நான் வைக்கக்கூடாது?

இதுவரையான மணிரத்னம் மற்றும் ராம்கோபால் வர்மாவின் உருவாக்கங்களை ஒப்பிட்டு என்னால் ஒரு பிரத்யேகக் கட்டுரையையே எழுத முடியும். மணிரத்னத்தின் 'நாயகன்' திரைப்படத்தை இதுவரை குறைந்தது ஐம்பது முறையாவது பார்த்திருப்பேன். போர்ட் கோப்போலாவின் 'காட்ஃபாதர்' திரைப்படத்தின் தழுவல் என்பது பொதுவாக அறியப்பட்டாலும், மணிரத்னம் இதை சிறப்பாக 'தமிழ்த்தன்மையுடன்' வளர்த்தெடுத்திருப்பார். (இந்தத் தழுவலை வெளிப்படையாக ஒப்பு்க் கொள்ளாத மணிரத்னம் மீதான இந்தக் குற்றச்சாட்டு உண்மையென்றாலும் எத்தனை இயக்குநர்களால் - மூலத்தின் உரிமையையே வாங்கித் தந்திருந்தாலும் - இதை இத்தனை சிறப்பாய் உருவாக்கியிருக்க முடியும் என்பதையும் கவனிக்க வேண்டும். (இயக்குநர் பேரரசு போன்றவர்கள்  'நாயகன்' திரைப்படத்தை உருவாக்கியதாய் கற்பனித்துப் பாரு்ங்கள்.)

ஆனால் ராம்கோபால் வர்மா, இதற்கான ஒப்புதலை வெளிப்படையாக இட்டு விட்டு 'சர்க்கார்' என்கிற இந்திப்படமாக எடுத்தார். இரண்டையும் மேம்போக்காக ஒப்பிட்டுப்பார்த்தாலே, மணிரத்னத்திற்கும் ராம்கோபால் வர்மாவிற்கான வேறுபாடு புரியும்.

சிறுவனாக பம்பாய்க்கு ஓடிப் போய் அங்கேயே வளர்கிற ஒருவனை, இந்தி மொழி தெரியாதவன் போல் 'நாயகனில்' சித்தரித்திருப்பது மிகப் பெரிய தர்க்கப்பிழை. உரையாடல் தமிழ் பார்வையாளர்களுக்கு புரிய வேண்டுமென்பதற்காக வழக்கமாக இயக்குநர்கள் செய்யும் சமரசத்தை மணிரத்னமும் செய்திருந்தார். என்ன கொடுமை? சேட்டுக்கள் புழங்கும் சென்னை செளகார்பேட்டையில் சிறிது காலம் புழங்கிய எனக்கே திக்கித்திக்கி இந்தி பேச முடிந்திருக்கும் போது வேலு நாயக்கரால் முடிந்திருக்காதா? "அய்யிரே டாக்டருக்கு வூடு எங்கன்னு கேளு?" என்று மொழிபெயர்ப்பாளரின் துணையை நாட வேண்டும்?

ஆனால் ராம்கோபாவ் வர்மாவின் திரைப்படங்களில் இம்மாதிரியான தர்க்கப் பிழைகளை பெரிய அளவில் காண முடியாது. அவர் படங்களில் வரும் தாதாக்கள் அசலுக்கு மிக நெருக்கமான சித்தரிப்புகளில் வருவார்கள். அவர்களை வேலுநாயக்கர் போலவோ திருபாய் அம்பானி போலவோ திருவுரு ஆக்கும் வேலையில் RGV  ஈடுபடமர்ட்டார். மேலும் காமிராக் கோணங்கள் மணிரத்னத்தின் படங்களை விட ராம்கோபால் வர்மாவின் படங்களில் மிக லாவகமாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கும்.

அஞ்சலி என்றொரு மணிரத்னம் திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சி. மனநிலை குன்றிய ஜனகராஜை, ரகுவரனின் மகள் விளையாட்டாக 'பைத்தியம்' என்று பால்கனியில் இருந்து கத்தியழைப்பாள். எப்போதுமே குழந்தைகளிடம் கோபம் கொள்ளாத ரகுவரன் மகளை அறைந்து விடுவார். இது ஏன் என்று இத்திரைப்படத்தை முதன்முறையாக பார்வையாளர்களுக்கு புரியாததாக இருக்கும். ஆனால் படத்தின் பல காட்சிகளைக் கடந்த பின்புதான் ரகுவரனின் மறைத்து வளர்க்கப்படும் இன்னொரு குழந்தை மனநலம் குன்றியவள் என்பதே பார்வையாளர்களுக்குத் தெரியவரும்.

ஆனால் இதற்குள் முந்தைய காட்சி ஞாபகத்திலிருந்து அழிந்து இதற்கும் அதற்கும் தொடர்புப்படுத்தி பார்க்கும் நினைவு யாருக்குமே இருக்காது. இத்திரைப்படத்தை இரண்டாவது முறையாக பார்ப்பவர்களுக்குத்தான் இந்தக் காட்சி வந்தவுடனே அதன் முக்கியத்துவம் புரியும். ஒரு அதிர்ச்சிக்கு பார்வையாளனை தயார்ப்படுத்தும் வகையில் முன்னமே அதை சூசகமாக பல்வேறு காட்சி படிமங்களின் மூலம் துளித்துளியாய் வெளிப்படுத்துவதை சிறந்த இயக்குநர்கள் வழக்கமாக வைத்திருப்பார்கள்.

ஆக.. ஒரு திரைப்படத்தை அவதானிப்பதற்கு பின்பு இத்தனை உழைப்பு இருக்கிறது. "எதுக்குங்க இதைப் போய் ஏதோ ஹோம் ஒர்க் மாதிரி செஞ்சிக்கிட்டு. ஏதோ படத்த ஜாலியா பாத்தமா போனமா'... என்பதை சினிமாவை அந்த நேரத்து பொழுதுபோக்காக வைத்திருப்பவர்கள்தான் சொல்ல முடியும். சினிமா ஆர்வலர்கள் அல்ல.

அச்சுப் பத்திரிகைகளின் கட்டுப்பாட்டில் இயங்க முடியாத சமயத்தில் இணையம் தரும் சுதந்திரத்தில் சிலவற்றை அழுத்தமாகவே சொல்ல முடியும் என்றுதான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

மறுபடியும் இந்தக் கேள்வியை யோசித்துப் பார்க்கிறேன்.

'சினிமா பற்றி பேச நான் யார்?'

தொடர்புடைய பதிவுகள்

திரைப்படத்தை பார்ப்பது எப்படி?

சாரு, wikipedia, imdb, திரைவிமர்சனம்

suresh kannan