சப்தங்களின் வன்புணர்ச்சி

'கடைசியாக எப்போது மெளனத்தை நீங்கள் கேட்டீர்கள்?' என்றொரு ஆங்கிலக் கட்டுரையை சமீபத்தில் வாசித்தேன். யோசித்துப் பார்க்கிறேன். ஆம். நாம் சப்தங்களின் இடையில்தான் தொடர்ந்து ஆனால் அது குறித்த பிரக்ஞையே இல்லாமல் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

காலையில் எழுந்தவுடனேயே வானொலியில் பண்பலை தொணதொணா. அல்லது தொலைக்காட்சியில் பொய்களுக்கும் உண்மைகளுக்கும் இடையில் ஊசலாடும் செய்திகள். அலுவலகத்திற்கு கிளம்பும் போது திரையிசைப்பாடல்கள். வெளியில் வந்தவுடன் மனிதர்கள் இணைந்து எழுப்பும் நாராச சப்தங்கள். அலுவலத்தில் தொலைபேசியில் ஓயாத பொய்கள். கைபேசி மாய்மாலங்கள். விதவித ரிங்டோன்கள். மாலை வீடு திரும்பும் போதும் ஹெட்போன் சனியன்கள். சர்க்கரை நோய், பி.எப் கடன் வட்டி, ஹவுசிங் லோன், லெளதீக கவலைகள், பிரபுதேவா -நயனதாரா வம்புகள், இலக்கில்லாத அபத்த உரையாடல்கள், மறுபடியும் கைபேசி. வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடன் சீரியல் அழுகைகள், குழந்தைகளின் வீறிடல்கள், அக்கம் பக்க அல்லது சொந்த வீட்டு சண்டைகள், எரிச்சலில் வெளிப்படும் வன்மங்கள், வார்த்தைகள். உப்புப் பெறாத அல்லது ரசத்தில் உப்புப் போடாத விஷயங்களுக்காக மீண்டும் சண்டை. அந்த எரிச்சலிலேயே குப்புறப்படுத்து பண்பலை தொணாதொணா. தூக்கம்...

மீண்டும் காலையில் செல்போன் அலாரத்தின் ஒலியோடு விழிப்பு...

எப்போது நாம் சில நிமிடங்களையாவது பரிபூர்ண அமைதியுடன் கழித்திருக்கிறோம்?

இருந்திருக்கவே இருந்திருக்காது. மின்தடையினால் ஏற்படும் தற்காலிக அமைதி கூட நம்முள் பதட்டத்தை ஏற்படுத்தி விடுகிறது. குறைந்த பட்சம் பாட்டரி ரேடியோ கொண்டாவது சப்தத்தை ஏற்படுத்தி அந்தப் பதட்டத்தை தணித்துக் கொள்ளும் முயற்சியில்தான் நாம் ஈடுபடுகிறோம்.

இதோ தீபாவளி வரப்போகிறது. ஊரே பட்டாசும் தித்திப்புமாக மகிழ்ச்சியில் திளைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது நான் மாத்திரம் கடந்த சில ஆண்டுகளாக இந்தப் பண்டிகையை கலக்கத்துடன் கடந்து கொண்டிருக்கிறேன். விநோதமாக இருக்கிறதல்லவா?

சிறுவயதிலிருந்தே எனக்கு அதிகம் பிடித்த விஷயங்களுள் பிரதானமானது. தனிமை. "பூனை மாதிரிடா நீ' என்று அடிக்கடி சொல்வாள் என் அம்மா. வீட்டுக்கு வரும் உறவினர் கூட எப்போது கிளம்பிப் போவார்கள் என்றே சங்கடத்துடன் காத்திருப்பேன். தனிமையில்தான் நான் நானாக, யதார்த்த வாழ்வின் போலித்தனங்களின் கட்டாயங்கள் அற்ற அகவயமான நிர்வாணத்துடன் இயங்க முடிகிறது.

மறுபுறம், பிடிக்காத விஷயங்களில் தலையாயது சப்தம். ஆடி மாத 'செல்லாத்தாக்களின்" மெகா ஸ்பீக்கர் அலறல்கள், தாலாட்டு போல் மிருதுவாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்த ஆனால் சமீபங்களில் பீதியை கிளப்புகிற மசூதியின் பாங்கொலி, யாரையோ உரக்க காறித்துப்புகிற தொனியில் ஒலிக்கிற 'உலகத் தொலைக்காட்சிகளில் முதன்முறையாக' என்று அலட்டும் தொலைக்காட்சிகள், ஓலைப்பாய் ஒண்ணுக்கு பாணியில் மூச்சுவிடாமல் பேசி உயிரை வாங்குகிற பண்பலை வானொலி்க்கள், இரண்டு அடி தள்ளி அமர்ந்திருக்கிற மகனிடம் பழங்காலத்தில் எஸ்டிடி பேசுகிற டெசிபலில் ஹோம்ஒர்க் செய்யச் சொல்லி கட்டாயப்படுத்துகிற அம்மாக்களின் அலறல்கள், 'மார் மேல கை வெய்டா' என்பதை வேறு வேறு மறைமுக வார்த்தைகளில் அலறும் குத்துப்பாடல்கள்,  செல்பேசி தேவையே அன்றி இங்கிருந்து பேசினாலே எதிர்முனையிலிருப்பவருக்கு ஒருவேளை கேட்கலாம் என்கிற ரீதியில் உரக்க கத்தி உயிரை வாங்கும்  கனவான்கள்,

இது போதாதென்று 'இங்கே வாங்களேன். உங்க காதுல ஒரு ரகசியம் சொல்லணும்' என்று அன்பொழுக கூப்பிட்டு காதருகில் ரயில் இன்ஜின் போல 'கூ.... வென்று' கத்தி விட்டு பின்பு சிரிக்கும் வாண்டுகள்.

சற்று மிகைப்படுத்துகிறேனோ என்று கூட உங்களுக்குத் தோன்றலாம். சற்று நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தால் இந்த 'உரத்த சிந்தனையை' (?!) நீங்களும் ஒப்புக் கொள்வீர்கள்.

சரி. தீபாவளி மேட்டருக்கு திரும்புகிறேன்.

நான் வசிக்கும் அபார்ட்மெண்ட் கட்டிடம், சுவர்கள் இருப்பது போன்ற பாவனையில் உருவாக்கப்பட்டது. கீழ்தளத்தில் இருப்பவர் மனைவி மீதிருக்கிற கோபத்தில் வீட்டுக் கதவை டமால் என்று சாத்தி விட்டு வெளியே கிளம்பும் போது அதன் எதிரொலியாக மூன்றாவது மாடியில் இருக்கும் என்னுடைய மேஜை அதிர்ந்து நான் அருந்த காத்திருக்கும் காப்பி டம்ளர் சலனமடைந்து புவியீர்ப்பை இச்சையுடன் காதலிக்கும். இதனாலேயே கீழ்வீட்டுக்காரர் போன்ற நிலைமை எனக்கும் ஏற்பட்டு 'காலைல எத்தனை தடவை காஃபி போடறது?" என்று மனைவி என்னிடமும் சண்டை போடலாம். கேயாஸ் தியரி.

கீழே பார்க்கிங்கில் எவரோ இருவர் சாதாரணமாக உரையாடிக் கொண்டிருப்பதை 'டால்ஃபி' எபெக்டில் மேலே என் வீட்டில் தெளிவாக கேட்க முடியும். ரகசியம் என்கிற சமாச்சாரத்தை யாரும் பேணிக்காக்கவே முடியாது. வீக்கிலீக்ஸ் தேவையெல்லாம் இல்லாமல் அந்தக்  கணமே விஷயம் லீக்காகி விடும். இந்த நிலையில் தீபாவளிக்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்பிருந்தே வெடிக்க ஆரம்பித்து விடும் வெடிகள், ஏதோ இரண்டாம் உலகப் போர்ச்சூழலின் இடையே பதுங்குதளத்தில் படுத்துக் கிடக்கிற உணர்வை ஏற்படுத்தி விடுகிறது.

முன்பெல்லாம் எங்களுக்கு தீபாவளிக்கு 'பொட்டுப் பட்டாசு' மட்டுமே வாங்கித் தருவார்கள். ரசத்திற்கு இஞ்சி,பூண்டு நசுக்குகிற ரேஞ்சில் அதை தரையில் வைத்து ஒவ்வொன்றாக வெடிக்கும் அற்ப சப்தங்களோடு எங்கள் தீபாவளி கழிந்து விடும். அப்போதைய உயர்பட்ச சப்தமே 'லஷ்மி வெடிதான்'.

ஆனால் இப்போதோ ஆண்டுக்கு ஆண்டு சூழலை மாசுபடுத்துவதோடு காதுகளையும் காயப்படுத்தும் வெடிகளின் டெசிபல் அளவுகள் உயர்ந்து கொண்டே போகின்றன. இவற்றைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டிய அரசோ, சுற்றுச்சூழல் துறையோ, பட்டாசுகளுக்கு அனுமதி தருகிற அரசு அதிகாரிகளோ கவனிப்பதாய்த் தெரியவில்லை. ஒவ்வொரு அதிர்விற்கும் உயிர் போய்த் திரும்புகிறது. தொடர்ந்து இதைக் கேட்பதில் பைத்தியம் கூட பிடித்து விடலாம் என்கிற நிலைமையில் தவி்க்கிறேன். மற்றவர்கள் எவரும் இந்த பிரக்ஞைகளின் தொல்லைகள் இல்லாமல் இயல்பாய் இயங்குவதை ஆச்சரியத்துடன் கவனிக்கும் போது 'நான்தான் ரொம்பவும் அலட்டிக் கொள்கிறேனோ' என்று என் மீதே கோபமாய் வருகிறது.

இத்தனைக்கும் இந்த வெடிகளுக்காக சிறுவயதுகளில் நாயாய் பேயாய் அலைந்திருக்கிறேன். முன்னரே சொன்னது போல் 'பொட்டுப் பட்டாசை' தவிர வேறெதுவும் வீட்டில் வாங்கித்தர மாட்டார்கள். போதாமை. மற்றவர்கள் உற்சாகமாய் சரவெடிப்பதை ஆற்றாமையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்போம். என் வயதையொத்த சிறுவர்கள் மறுநாள் விடிகாலையிலேயே கிளம்பி தெருவெங்கும் கிடக்கிற வெடிக்காத வெடிகளை தேடி பொறுக்கிக் கொண்டு வருவோம். திரியில்லாத வெடிகளை பிய்த்துப் போட்டு உள்ளேயிருக்கும் கருமருந்துகளை மொத்தமாக சேகரித்து கொளுத்தி அது நெருப்பாய் பொங்கி வருவதைக் காண ஓர் ஆனந்தம்.

ஆனால் இப்போது பத்தாயிரம் சரவெடியை வெடிப்பதற்கான வசதியிருந்தும் சுத்தமாக அதன் மீது ஆர்வமே போய் மாறாக ஓர் ஒவ்வாமையே ஏற்பட்டுவிட்டது. குழந்தைகளுக்காக வாங்கித் தரும் வெடிகளையும் அவர்களின் பயம் காரணமாக நாமே வெடிக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஒவ்வொரு வெடியையும் வெடித்து முடித்தவுடன் அதில் ஏற்படும் சப்தம் மூர்க்கமான வன்முறையாக நம்முள் தொற்றிக் கொண்டு 'இன்னும் இன்னும்' என தீனி கேட்பதை கவனித்திருக்கிறேன். யாரையாவது நாம் தாக்கும் போது இன்னும் இன்னும் என நம்முள்ளிருக்கிற மூர்க்கம் உற்சாகத்துடன் குரல் கொடுப்பதற்கு இணையானதாக பட்டாசு வெடிப்பதும் அமைந்திருக்கிறது. எனவேதான் பல ஆயிரங்களுக்குக் கூட ஒரு குடும்பம் பட்டாசிற்கு செலவழிப்பது நிகழ்கிறதா என்பது ஆய்வுக்குரியது.

இந்தக் கொடுமைகளிலிருந்து தப்பிக்க தீபாவளி நாட்களில் வேறு எங்காவது சென்று விடலாம் என்று திட்டமிட்டாலும் 'நல்ல நாள்ல கூட வீடு தங்க மாட்டீங்களா' என்று இல்லாள் எறிகிற அணுகுண்டுவிற்கு இவையே தேவலாம் என்றாகி விடும். இந்த தீபாவளிக்கு ஒரே ஒரு நாள்தான் அலுவலக விடுமுறை என்பதே வழக்கமாக விடுமுறைகளை உற்சாகத்துடன் எதிர்பார்க்கும் எனக்கு ஆறுதலளிப்பதாக இருக்கிறது.

காதில் பஞ்சை அடைத்துக் கொள்ளலாம் என்கிற தத்துப்பித்து ஆலோசனைகளைத் தவிர இந்த தீபாவளியை ஒலி ஆபத்திலிருந்து எவ்வாறு தப்பித்து கடப்பது என்பதற்கான ஆலோசனைகள் வரவேற்கப்படுகின்றன. இந்த பிரபஞ்சத்தில் என்னைப் போன்றே இதே மாதிரியான விநோதப்பிரச்சினையில் அவதிப்படும் சக ஜீவிகளும் இருக்கலாம். அவர்களின் தோழமையான குரல்கள் என்னை ஆறுதல்படுத்தும் என்கிற நம்பிக்கையில் இந்தப் பதிவை உங்கள் முன் வைக்கிறேன்.

நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்தே சம்பிதாயமான கணங்களைத் தவிர யாருக்கும் தீபாவளி வாழ்த்தெல்லாம் சொல்லி வழக்கமில்லை. எனவே...

ஒளிரட்டும் ஒலியில்லா தீபாவளி  :-)

suresh kannan