ராவணன் - அபத்தமான இதிகாச 'ரீமிக்ஸ்'

சத்தியவான் சாவித்திரியை 'ரோஜா'வாகவும் மகாபாரதத்தை 'தளபதி'யாகவும் ரீமிக்ஸ் செய்த மணிரத்னத்திற்கு இராமாயணத்தை மாத்திரம் ஏன் விட்டுவைப்பானேன் என்று ஒர் அகால நேரத்தில் தோன்றியிருக்க வேண்டும். விளைவு ராவணன்.

நல்ல குணாதிசயங்கள் கொண்டிருக்கிறவரை ஹீரோவாக சித்தரிப்பதெல்லாம் எம்.ஜி.ஆர் காலத்திலேயே வழக்கொழிந்து போய் விட்டதால்,  நவீன நடைமுறைக்கேற்ப காலங்காலமாக நாட்டார் கதைகள் முதற்கொண்டு கதாகாலட்சேபங்கள் வரை நமக்கு 'கெட்டவனாவே' சித்தரிக்கப்படும் ராவணனை 'நாயகனாக' சித்தரிக்க முயன்றிருக்கிறார். ஆனால் இந்த காரியத்தை பல வருடங்களுக்கு முன்பே ஆர்.எஸ்.மனோகர் அவரது புராண நாடகத்தில் நிகழ்த்தி விட்டார். ராவணன் ஒரு சிறந்த இசைகலைஞன் என்பதும் கடுமையான தவவலிமை மூலமாக ஈஸ்வரனுக்கு நிகராக 'இராவணேஸ்வரனாக' விளங்கினான் என்பதுமாக அந்த ஆளுமையின் பல நல்ல விஷயங்கள் அந்த நாடகத்தின் மூலமாகவே எனக்கு தெரிய வந்தது.

மணிரத்னம் தனது 'காவிய வில்லனை' எப்படி சித்தரித்திருக்கிறார் என்று ஆவலோடு சென்று பார்த்தால் ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. மணிரத்னத்தின் அடிப்படை பிரச்சினையே எந்தவொரு தீவிரமான சமூகப்பிரச்சினையையும் மேலோட்டமான பாவனையோடு அதீத அழகுணர்ச்சியோடு அணுகி அதை ரொமாண்டிசைஸ் செய்து அதன் மையத்தின் கூர்மையை மழுங்கச் செய்வது. ஏனெனில் அவரின் பெரும்பாலான மேட்டுக்குடி பார்வையாளர்களிடம் இந்த வகையான சாக்லெட்தான் செல்லுபடியாகும் என்பதை தெளிவாக தெரிந்து வைத்திருக்கிறார். ரோஜா படத்தின் மூலம் அவர் தேசிய நீரோட்டத்தில் கலந்த பிறகு 'தனது படங்களை எப்படி வெற்றிகரமாக மார்க்கெட் செய்வது' என்பதிலேயே அவர் கவனம் முழுவதும் மையம் கொண்டிருக்கிறது. எனவேதான் முதலாளித்துவத்தின் அழுத்தமான பிம்பமான திருபாய் அம்பானியை நாயக ஆராதனை செய்ததும் அதில் வரும் ஒரு கம்யூனிஸ பாத்திரத்தை 'கையாலாகதவனாய்' கிண்டலடித்ததும்.

சந்தனக் கடத்தல் வீரப்பனின் வாசனையுடன் கூடிய இந்தப் படத்தின் பிரதான பாத்திரமான 'வீரய்யா' பழங்குடி கிராம மக்களின் பிரதிநிதியாகயும் அதிகார மையத்தை எதிர்த்து புரட்சி செய்பவனாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறான். ஆனால் அதற்கான எந்தவிதமான தடயங்களோ அழுத்தமான காட்சிகளோ படத்தில் இல்லவே இல்லை. மொத்தப்படமுமே ஏதோ லயோலா கல்லூரியின் பணக்கார மாணவர்கள் பழங்குடி மக்களாக வேடமிட்டு ஆடும் 'கல்ச்சுரல் டிராமா' போலவே இருக்கிறது. ('கோடு போட்டா' என்கிற பாடல் இதற்கான மிகச் சிறந்த உதாரணம்)  முன்பே சொன்னது போல பழங்குடி மக்களின் பிரச்சினைகளைத் தொடாமல் அவர்களின் நிலப்பரப்பை பார்ம் ஹவுஸ் போல் மிகை அழகுணர்ச்சியுடன் சித்தரித்து பார்வையாளனுக்கு எந்த அசெளகரியத்தையும் தர விரும்பாமல் கிளுகிளுப்பாக அமர வைத்திருக்கிறார். ஒருவேளை மும்பை தாராவி மக்களின் பின்புலத்தில் ஒரு சமீப படத்தை உருவாக்கினாரெனில் குழந்தைகள் வீட்டின் முன்னாலேயே மலம் கழிப்பதை 'லாங் ஷாட்டிலும்' மலத்தின் மீது மொய்க்கும் ஈயின் இறக்கைகளை 'டைட் குளோசப்' ஷாட்டிலும் அழகுணர்ச்சியுடன் காட்டுவாராக இருக்கும்.

ஓர் உண்மையான கலைஞனுக்கு சமூகப் பிரச்சினைகள் குறித்த இருக்க வேண்டிய அடிப்படை கோபமும் அறவுணர்ச்சியும் பொறுப்புணர்வும் மணிரத்னத்திடம் இல்லை. ஷங்கர் போன்று வணிகரீதியாக வெற்றி பெறுகிற, தொழில் நுட்பத்தை சாமர்த்தியமாக பயன்படுத்திக் கொள்கிற இயக்குநர்களின் பட்டியலில் அவர் பெயரைச் சேர்க்கலாமே ஒழிய ஒரு படைப்பாளியாக, கலைஞனாக அவரின் பெயர் இடம் பெறுவது சந்தேகமே.

மணிரத்னத்தின் படங்களிலிருக்கும் இந்த  பிரச்சினை குறித்த,  மேற்சொன்னவாறான விமர்சனங்கள் இருந்தாலும் அவரின் திரைக்கதை எனக்கு எப்போதுமே திருப்தியையும் பிரமிப்பையும் இதுவரை ஏற்படுத்தியிருந்தது.  சிறந்த இந்திய திரைக்கதையாசிரியர்களின் பட்டியலில் பிரதான இடத்தையே அவருக்குத் தர நான் விரும்புவேன். திரைப்பட ஊடகத்தின் அடிப்படை வடிவத்திற்கு முரணாக, நாடகத்தின் செல்லூயாயிட் வடிவமாக சலிக்காமல் நீள நீளமாக உரையாடிக் கொண்டிருந்த சினிமாவை காட்சிகளால் நகர்த்திச் செல்ல முயன்ற முதன்மையான இயக்குநர்களில் மணிரத்னத்தின் பங்களிப்பு தனித்துவமானது. ஆனால் 'ராவணனில்' அந்தத் தகுதியையும் இழந்து பரிதாபமாக நின்றிருக்கிறார் இயக்குநர்.

'முதல் வரியிலிலேயே கதையைச் சொல்ல ஆரம்பித்து விடு' என்கிற சுஜாதாவின் வழிகாட்டுதலுக்கேற்ப படம் ஐஸ்வர்யா ராய் கடத்தப்படும் ஆரம்பக் காட்சியிலேயே  விறுவிறுப்பாக துவங்குகிறது. 'அட' என்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தால் படம் அந்த இடத்திலிருந்து இடைவேளை எனும் கற்பிதம் வரை துளிக்கூட நகரவில்லை. அதற்குப்  பின்பு ஐஸ்வர்யா ஏன் கடத்தப்பட்டார் என்பது பார்வையாளனுக்கு விளங்க வைக்கப்பட்ட பிறகுதான் அந்த சம்பவத்தின் அழுத்தமும் நியாயமும் அவனுக்கு புரிகிறது. அதுவரை ராவணன் சீதையை நோக்கி 'எச்சில் தெறித்து விடாமல்' கற்போடு ஜொள் விட்டுக் கொண்டிருப்பதை திரும்ப திரும்ப சலிக்கும் வரை நாம் பார்க்க நேர்கிறது. ஒரு காட்சியில் கை மேலே பட்டு விடாமல் அரை அடி உயர்த்தி ஐஸ்வர்யாவின் மார்புகள் உட்பட உடம்பு முழுவதும் தடவுகிறார் விக்ரம். இதற்கும் காதலர்கள் முத்தமிட்டுக் கொள்ளும் போது பூ வந்து மறைக்கும் காட்சிகளுக்கும் அதிக வித்தியாசமில்லை.

காட்சிகளை உருவாக்கும் விதத்தில் பழைய மணிரத்ன படங்களில் இருக்கும் மெனக்கெடலும் நம்பகத்தன்மையும் இல்லை. பழங்குடி மக்களும் ஐஸ்வர்யாவை மீட்க வந்திருக்கும் அதிரடிப்படையும் மோதும் வெடிகுண்டு காட்சிகள் மிக அமெச்சூராக இருக்கிறது. இதை விட ரோஜா'வின் ஆரம்பக் காட்சிகள் பல மடங்கு தரத்தில்  சிறப்பாக உருவாக்கப்பட்டிரு்நதன. தருக்க ரீதியாகவும் நிறைய சருக்கல்கள். தன் தங்கையை கற்பழித்த மரணத்திற்கு காரணமான காவல் அதிகாரியை வீரய்யா அப்படியா வெறுமனே நிர்வாணப்படுத்தி உயிரோடு விட்டு விடுவான்' என்பது பாத்திர வடிவமைப்பின் நம்பகத்தன்மையைக் கேலி செய்கிறது.

இந்த 'திரைக்கதை' விஷயத்தில் முதன்முறையாக மணிரத்னத்தின் படத்திலிருந்து அதிருப்தியாக வெளியே வந்தேன். என்றாலும் ஐஸ்வர்யா விக்ரம் மீது அதுவரை கொண்டிருக்கிற வெறுப்பிலிருந்து விடுபட்டு மெல்லிய நேசம் ஏற்படுத்திக் கொள்கிற அந்த பரிணாமத்தின் பயணத்தை சிறப்பாகவே கொண்டு வந்திருக்கிறார்.

()

ஒரு கதாபாத்திரத்திற்காக இப்படியா ஒருவன் உயிரைக் கொடுத்து நடிப்பான்? பாலா மாத்திரம் இந்த வைரத்தை கண்டுபிடிக்காமலிருந்தால் இன்னும் எத்தனை வருடத்திற்கு நிலக்கரியாக அல்லல்பட்டிருப்பாரோ? படத்தின் மிகப்பெரிய ஆறுதல் விக்ரம்தான். ஆனால் பிதாமகனில் சித்தரிக்கப் பட்டிருக்கிற அதே மாதிரியான ஆக்ரோஷ பாத்திரத்தை தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருந்தால் சீக்கிரம் சலித்துப் போய்விடும் அபாயத்தை அவர் உணர வேண்டும். மணிரத்னமாவது இவரின் பாத்திரத்தை வேறுவிதமாக வடிவமைத்திருக்கலாம். இந்தி வடிவத்தில் இவர் பிருத்விராஜின் காவல் அதிகாரி பாத்திரத்தில் நடித்திருப்பதாக கேள்விப்பட்டேன். இதற்காகவாவது இந்தி வடிவத்தை பார்க்க வேண்டும். ஒரே நேரத்தில் இருமொழி படப்பிடிப்புகளும் நிகழ்ந்த நிலையில்,  இரண்டு முரண்பட்ட பாத்திரங்களுக்கு அடுத்தடுத்த கணங்களில் தாவிக் குதிப்பது மிகச் சிரமமான காரியம். ஒரு பாத்திரத்தின் தாக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு உடனே இன்னொரு பாத்திரத்தின் வடிவமைப்பிற்கு மாறுவது அத்தனை எளிதான காரியமல்ல.

ஐஸ்வர்யா சில பிரேம்களில் தற்செயலாக  அழகாய் இருக்கிறார்தான். இல்லையென்று  சொல்லவில்லை. ஆனால் உலக அழகி பட்டம் பெற்று ஒரு மாமாங்கம் ஆகிறதே? ஏன் இதை மணிரத்னம் உணரவில்லை. மணிமணியாக எத்தனை திறமையான இளம் நடிகைகள் இருக்கிறார்கள்? அவர் 'எந்திரனில்' ரஜினிக்கு நாயகியாக நடிக்கிறார் என்பதிலாவது அதில் ஒரு தருக்கரீதியான பொருத்தமும் நியாயமும் இருக்கிறது. :-) இதில் ஏன்? 14 நாட்கள் தொடர்ந்து காட்டில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருப்பவர் பல காட்சிகளில் அநியாய புத்துணர்ச்சியுடனும் ஒப்பனையுடனும் இருப்பது பொருத்தமாக இல்லை. கிளைமாக்சில் விக்ரமுடன் உரையாடும் அந்த காட்சிகளில் மாத்திரம் அவரின் முகபாவங்களும் நடிப்பும் சிறப்பாக இருந்தது.

ஓர் ஆக்ரோஷமான காவல் அதிகாரி பாத்திரம் பிருத்விராஜிற்கு. பாவம் அமுல் பேபி மாதிரியான முகத்தை கூடுமானவரைக்கும் கடுமையாக வைத்துக் கொண்டு அவர் நியாயம் செய்திருக்க முயன்றாலும் எடுபடவில்லை. ஒரு பாத்திரத்தின் சிறந்த வெளிப்பாட்டிற்கு casting எத்தனை முக்கியம் என்பதற்கு மிகச் சிறந்த எதிர்உதாரணம் பிருத்விராஜ். ராவணன் ஒரு வேளை 'ஹோமோ'வாக இருந்திருந்தால் ஐஸ்வர்யாவை விட்டு விட்டு இவரைத்தான் கடத்தியிருப்பான். அத்தனை மென்மையாக மொழுமொழு வென்றிருக்கிறார்.'ஏன் உங்க கை இத்தனை முரடு' என்று வசனம் வைத்து இந்தக் குறையை சமன் செய்ய முயன்றிருக்கிறார் இயக்குநர்.

பிரபு &  கார்த்திக். 'அய்யோ ராமா'வென்று ஓவென்று கத்த வேண்டும் போலிருக்கிறது. பிரபுவையாவது ஒழிந்து போகிறதென்று சகித்துக் கொண்டு தொலைக்கலாம். கார்த்திக்கின் அக்கிரமம் தாங்கவேயில்லை. அக்னிநட்சத்திரம், மெளனராகம்... என்று ஒரு காலத்தில் இளைஞர்களுக்கு ஆதர்சமாக இருந்த கார்த்திக், 'வெத்தலை போட்ட ஷோக்கில்' இருந்து கொழகொழவென்று பேச ஆரம்பித்ததிலிருந்தே அவர் மவுசு போய்விட்டது. நீண்ட இடைவேளைக்குப் பின்பு திரையில் வந்து அதேமாதிரியே வெறுப்பேற்றியிருக்கிறார்.

ரஞ்சிதா வரும் மிக மிகச் சொற்ப காட்சிகளில் பார்வையாளர்கள் காரணமேயின்றி கொலைவெறியுடன் திரையரங்கில் கத்துகிறார்கள். எல்லோருக்குமே அதன் காரணம் புரிந்திருக்கிறது. ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் மனோபாவ அடிப்படையிலான கூட்டுப் புணர்ச்சிக்கு ஆளாகிக் கொண்டிருக்கிறார் ரஞ்சிதா. பாவம் அந்தப் பெண். இனிமேல் பொதுவெளியில் குறைந்தபட்சம் தமிழகத்தில் அவர் உலவவே முடியாது போலிருக்கிறது. தமிழப்பண்பாட்டை ஒருபுறமும் பாலியல் வறட்சியின் விகாரத்தை மறுபுறமும் சுமக்கும் தமிழர்களுக்கு அவரையும் சாமியாரின் ஆண்குறியையும் இணைக்காமல் இனி யோசிக்கவே முடியாது. காமிராவை ஒளித்து வைப்பவர்கள் இனி மேலாவது சற்று தார்மீக ரீதியாக சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.

சில காட்சிகளிலே என்றாலும் சத்தமேயில்லாமல் மிக இயல்பாக திருநங்கையின் பாத்திரத்தில் நடித்திருக்கிறார் வையாபுரி.

ரஹ்மான் 'உசுரைப் போக்கி'க் கொண்டு உருவாக்கின பாடல்கள் பெரும்பாலானவற்றை வழக்கம் போலவே சொற்பமாக நசுக்கி நசுக்கி பயன்படுத்தியிருக்கிறார் இயக்குநர். 'உயிரே' படத்திலிருந்தே இந்த அராஜகம்தான். அப்படியெனில் மிகத் தைரியமாக பாடல்களே இல்லாமலே படத்தை வடிவமைத்திருக்கலாமே? ஆனால் அதற்காக ஆடியோ வருமானத்தையும் ரஹ்மானின் பிம்பம் வணிகத்திற்கு உபயோகப்படுவதையும் விட முடியாது. கஷ்டம்தான். கூழுக்கும் மீசைக்கும் ஆசை. கூடவே பலியாயிருப்பது வைரமுத்துவும்.

வசனம் சுஹாசினியாம். 'மணிரத்ன' வாசனையுடன் எழுதியிருக்கிறார். பல இடங்களில் என்ன பேசுகிறார்கள் என்றே புரியவில்லை. ஐஸ்வர்யா கடத்தப்படும் ஆரம்பக் காட்சியிலேயே துளி பயமின்றி கடத்துகிறவனை நோக்கி 'செம்மொழி'யில் ஏதோ கூறுகிறார். 'ரோஜா' திரைப்படத்தில் அரவிந்த்சாமி, எரியும் தேசியக்கொடியின் மீது விழுந்து அணைப்பது போன்று இதுவும் லாஜிக்கை தூக்கிப் போட்டு மிதிக்கிற காமெடியாக இருக்கிறது. 

()

இந்தப்படத்தை காண்பதற்கு ஒரே ஒரு மிகப் பெரிய நியாயமான காரணமிருக்கிறது என்றால் அது படத்தின் ஒளிப்பதிவாளர்களுக்காகத்தான் (சந்தோஷ் சிவன் மற்றும் மணிகண்டன்).

ஏறக்குறைய முழுத்திரைப்படமும் வனத்தின் பின்னணியில் நிகழ்கிறது. அருவியின் குளிர்ச்சியையும் இலைகளின் பச்சை வாசனையையும் அவர்களின் அற்புதமான ஒளிப்பதிவு நம்மிடம் கொண்டு சேர்த்திருக்கிறது. குறிப்பாக ஐஸ்வர்யா மேலிருந்து விழும் காட்சியிலும் விக்ரம் விழும் இறுதிக் காட்சியிலும் மரப்பாலத்தின் மீது நிகழும் சண்டைக் காட்சிகளிலும் ஒளிப்பதிவு மிகச் சிறப்பாக பங்காற்றியிருக்கிறது. கான்கீரிட் பொந்துகளில் வாழும் நாம் இயற்கையின் எத்தனை அற்புதமான விஷயங்களை தவறவிட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம் என்கிற குற்றவுணர்ச்சியை இந்தக் காட்சிகள் ஏற்படுத்துகின்றன. ஒரு காட்சியில் அருவியின் நீர்ப்பரப்பின் மீது விக்ரமும் சில குழந்தைகளும் ஆட்டம் போடும் போது தினமும் முக்கால் பக்கெட் நீரில் குளிக்க வாய்த்த எனக்கு ஏறக்குறைய எனக்கு அழுகையே வந்துவிட்டது.

காலங்காலமாக அவர்கள் வாழும் இம்மாதிரியானஅருமையான வாழ்க்கையையும நிலப்பரப்பையும், வணிக முதலாளிகளும் அரசாங்கமும் கூட்டுச்சதியுடன் கேட்கும் போது எல்லாவற்றையும் உதறி விட்டு நகரத்திற்கு ஓடிப் போய் அங்கே பிச்சையெடுத்தோ கூலி வேலை செய்தோ, 'நகரமயமாகி' விட வேண்டுமாம். அப்படி செய்யவில்லையெனில் அவர்கள் உடனே 'பயங்கரவாதி'களாகி விடுகிறார்கள். தங்களின் உரிமையை வேறுவழியின்றி ஆயுதங்களின் துணையுடன் கேட்டால் அரசு தன்னுடைய முழு பலத்தையும் உபயோகித்து அவர்களை நசுக்கி அப்புறப்படுத்துகிறது. இந்த கசப்பான உண்மையை இயக்குநர் ஓரமாக ஒரு காட்சியில் கூட வைக்கவில்லை. 'ஒடுக்கப்பட்டவன்' என்று விக்ரம் சில சமயம் சொல்வதெல்லாம் சம்பிரதாயமான பாவனையில் இருக்கிறது.

ப்ரியாமணியின் திருமணக்காட்சிகளின் போது அமைந்திருக்கிற பின்னணிக் காட்சிகள் அந்தச் சூழலுக்கு முரணாக இருந்தாலும் கலை இயக்குநரின் உழைப்பைத் தெரிவிக்கிறது.

()

இயக்குநரிடம் இறுதியாக ஓரு வேண்டுகோள்.

தன்னுடைய வணிக மாய்மாலங்களை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு மிக அர்ப்பணிப்புடன் ஒரு படத்தையாவது வரும் காலங்களில் மணிரத்னம் இயக்க வேண்டும்.

நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அவரின் 'நாயகன்' திரைப்படம் வந்த சமயத்தில் குறைந்தது பத்துமுறைக்கும் மேலாக பார்த்திருக்கிறேன். வீட்டுக்குத் திரும்பும் ஒவ்வொரு முறையும்  என்னை 'வேலு நாயக்கராக' உருவகம் செய்து கொண்டு 'கெத்தாக' நடந்து வருவேன். சோற்றுக்காக அப்போது செய்து கொண்டிருந்த பணியை உதறிவிட்டு, குறைந்தது ராமநாராயணனிடமாவது உதவியாளராக எப்படியாவது 'சினிமா'வில் சேர்ந்து விட வேண்டும் என்று யோசிக்க அளவிற்கு உத்வேகத்தை கொடுத்த படம் அது.

தமிழச்சினிமாவில் ஒரு சத்யஜித்ராயோ, ரித்விக் கடக்கோ, அகிரா குரசாவாவோ இனியாவது வருவார்களா அல்லது அது மெல்ல வெறும் பகற்கனவாகவே முடிந்துவிடுமா என்பது தெரியவில்லை. 

suresh kannan