நந்தலாலா பற்றி இன்னும் கொஞ்சம..

 இத்திரைப்படத்தைப் பற்றின முந்தைய பதிவு குறி்த்து கருத்து தெரிவித்த / பாராட்டிய / விமர்சித்த நண்பர்கள் அனைவருக்கும் நன்றி. உதவி இயக்குநர்கள் உளளிட்ட சிலரும் தனிமடல் அனுப்பியிருந்தனர். மிஷ்கினின் படைப்புக் கையாடல் பற்றி பொதுவாக பலருக்கும் வருத்தமிருந்தாலும், குப்பையான சமகால தமிழ்ச் சினிமா சூழலில் அபூர்வமாக வெளிவருகிற நல்ல சினிமா பற்றி ஏன் ஓர் எதிர்மறையான கருத்தை உருவாக்குகின்றீர்கள் என்பது சிலரின் கேள்வியாக இருந்தது.

மீண்டும் சொல்கிறேன். நந்தலாலா மிகுநுண்ணுணர்வுடன் கச்சிதமாக உருவாக்கப்பட்ட நல்லதொரு திரைப்படம். ஓர் அனுபவம். நண்பர்கள் நிச்சயம் இதை திரையரங்கில் சென்று பார்ப்பது உன்னதமான அனுபவத்தைத் தரும் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் சமூகத்தின் மனச்சாட்சியாக விளங்க வேணடிய கலைஞர்களும் படைப்பாளிகளுமே தங்களின் சுயத்தை இழந்து பெரும்பாலும் களங்கப்பட்டு  போனால் நம் சமூகமே அழுகிப்போனதொரு சமூகமே மாறிவிடும் அபாயமிருக்கிறது. எனவேதான் இந்தக் கயமைத் தனத்தை அழுத்தமாகச் சொல்ல வேண்டியிருந்தது.

முந்தைய பதிவில் 'அதிகம் நீளமாகி விடுமோ' என்கிற காரணத்தினால் எழுத வேண்டியவைகள் சிலவற்றை எழுதாமல் விட்டுவிட்டேன். பதிவிற்குக் கிடைத்த வரவேற்பைக் கண்டவுடன் அதையும் எழுதிவிடுவோம் எனத் தோன்றியது. எனவே இப்பதிவின் உருவாக்கத்திற்கு முந்தைய பதிவை பாராட்டினவர்களே காரணம். :-) (இனிமே செய்வீங்க?)

நந்தலாலாவின் காட்சிக் கோணங்களும்,  நிதானமாக நீளமாக விரிகிற காட்சிக்கு முரணாக, உடனடியாக சட்டென்று முடிந்து அடுத்தக் காட்சிக்கு விரைகிற ஷாட் கம்போஸிஷன்களும் கிகுஜிரோவின், டகேஷி கிடானோவின் பிரத்யேக பாணியை பெரும்பாலும் ஒத்திருந்தது.

என்றாலும் சில நுட்பமான உணர்ச்சிகளை பாத்திரங்களின் மூலமாக வெளிப்படுத்துவதில் மிஷ்கின் வெற்றி பெற்றிருந்தார்.

சிறுவன் ஆட்டோ ஒன்றை அணுகி 'அன்னவாசல்' போகணும் என்று தயக்கமாக கேட்கிறான். உடனடியாக அடுத்தக் காடசியில் இளைஞனும் சிறுவனும் பயணிப்பது காட்டப்படுகிறது. ஆட்டோ டிரைவர் உரையாடலின் போது இளைஞனை 'மெண்ட்டலா' என்று தன்னிச்சையாக கேட்டுவிடுகிறார். ஒரு சிறிய லீவரை இழுத்தவுடன் பெரிய பிரம்மாண்ட இயந்திரமொன்று இரைச்சலுடன் இயங்க ஆரம்பிப்பதைப் போன்று அந்த ஒற்றைச் சொல் அதுவரை மெளனமாக வரும் இளைஞனை மூர்க்கங் கொள்ள வைக்கிறது. 'எல்லோருக்கும் ஒரு பிரேக்கிங் பாய்ண்ட் இருக்கும்' என்பார் குருதிப்புனல் கமல். தீவிரவாதக் குழுத்தலைவனை நோக்கி அதுவரை விறைப்பாக உரையாடும் காவல் அதிகாரி, அதனால் தம் குடும்பத்தின் மீது விடுக்கப்படும் அச்சுறுத்தலுக்குப் பிறகு தாம் அதுவரை போற்றி வந்த நேர்மையை கைவிடவும் தயாராகிறார். எந்தவொரு உறுதியான மனிதனுக்கும் பலவீனமான இடமும் தருணமும் உண்டு.

இதைப் போலவே மனநல விடுதியிலிருந்து தப்பி வரும் அந்த இளைஞனுக்கு அந்தச் சொல் அவனின் பலவீனமான இடத்தைத் தாக்குகிறது. ஆனால் அவனே பின்பு  ஒரு உணர்சசிகரமான சூழலில் "நீ என்ன சாதி" என்று கேட்கப்படும் போது 'மெண்ட்டல்' என்கிறான். நம் மீது வைக்கப்படும் பரிகாசத்தை சமயங்களில் நாமே முன்வந்து சுமத்திக் கொள்ளும் மன விந்தையான தருணங்களில் இதுவொனறு. சாதிகளைச் சுமந்து கொண்டு சக மனிதனை மூர்க்கமான வெறுக்கிற வெட்டிக் கொல்கிற இச் சமூகம் மனம் பிறழ்ந்ததா அல்லது மனம் பிறழ்ந்ததாக சமூகத்தால் கருதப்படும் மனிதன் அவனளவில் ஆரோக்கியமானவனா என்கிற நகைமுரணான கேள்வியை இந்தக் காட்சி முன்வைக்கிறது. இந்தக் காட்சியை பிரச்சாரமாக அல்லாமல் போகிற போக்கில் சொல்லப்படுகிற சில்ஹவுட் காட்சியாக, கவனிக்காவிட்டால் தவறிப்போகிற அலட்சியத்துடன் இயக்குநர் உருவாக்கியிருப்பது பாராட்டத்தக்கது.

படத்தின் இறுதியில் 'உங்க அம்மா செத்துப் போயிட்டா' என்கிற இளைஞனை நோக்கி வெறுப்பின் உச்சத்தில் "போடா மெண்ட்டல்' என்று கத்துகிறான் சிறுவன். அதுவரை  ஏதுமறியாச் சிறுவனாகவே முழுத் திரைப்படத்திலும் உலவிக் கொண்டிருந்த அவன் பால்யத்தின் வெகுளித்தனங்கள் கழன்று அவனுள்ளிருக்கும் வன்மம் பூதாகரமாக வெளிப்படும் அதிர்ச்சியான காட்சியது. அதற்காக முழுக்கவும் அவனைக் குற்றஞ் சொல்ல முடியாது. தாயைச் சந்திப்பது என்பது அவனுடைய நீண்ட ஆண்டுகளான கனவு. அதை எவனோ ஒருவன் ஒரு வாக்கியத்தில் கலைப்பதை அவனால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. இதே சிறுவன் பின்பு தன் தாயை வேறொரு குடும்பத்துடன் பார்க்கும் போது காட்டும் ஏமாற்றமும் கோபமும் விரக்தியும் கலந்து காட்டும் முகபாவம் அற்புதமானது.

'போடா மெண்ட்டல்' என்ற வாக்கியம் இளைஞனிடமுள்ள மூர்க்கத்தை கிளறி விடுகிறது. அடிப்பதற்காக சிறுவனை நோக்கிப் பாய்கிறான். ஆனால் அடிக்க முடியவில்லை. அவன் இதுவரை அறிமுகமில்லாத சிறுவனென்றால் ஒருவேளை அடித்திருப்பானோ என்னவோ. எப்படியோ ஒரு பயணத்தின் மூலம் அவரவர்களின் அந்தரங்களைப் பகிர்ந்து கொண்ட தோழமையில் இளைஞன் சிறுவனை அடிக்க முடியாமல் தம்மைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு தன்னைச் சுருக்கிக் கொள்ளும்  காட்சியில் மிஷ்கினின் நடிப்பு அபாரமாக இருந்தது..

ஒரு திரைப்படத்தை எவ்விதமான நெருடல்களுமின்றி ஒரு பார்வையாளன் உள்வாங்கிக் கொள்ள கதையின் போக்கும் காட்சிகளும் நம்பகத்தன்மையோடு அமைவது முக்கியம். நந்தலாவில் சில காட்சிகள் நம்பகத்தன்மையின்றி விலகி நிற்பதாக எனக்குத் தோன்றிற்று. மனநல காப்பகத்தில் இருபது வருடங்களாக சிகிச்சை பெறும் அவனது சகோதரரும் உறவினரும் ஒருமுறை கூடவா வந்து பார்க்கமாட்டார்கள்? ஏன் அவனது சகோதரன் தன் தாயை இத்தனை மோசமான நிலையில் அப்படியே அத்தனை வருடங்களாக வைத்திருக்கிறான் என்கிற கேள்வி இயல்பாக எழுகிறது. குறைந்த பட்சம் அவளை கட்டாயப்படுத்தி சுத்தமாகவாவது வைத்திருக்க மாட்டானா? தாயை கல்மனசுடன் புறக்கணிக்கிறவனாகவும் அவனைப் பார்த்தால் தெரியவில்லை.  'பாஸ்கர் மணி' என்று நெகிழ்ச்சியுடன் தன் சகோதரனை அழைக்கிறான்.

தன் தாயை ஒரு முறையாவது அறைகிற கோபத்துடன் செல்லும் இளைஞன் அங்கே அவள் தன்னை விட மோசமான பாதிப்பிலிருப்பதை கண்டு விக்கித்துப் போகிறான். அவன்தான் தன் தாயை சுத்தப்படுத்தி மனநல காப்பகத்தில் சேர்த்து விடுகிறான் என்பது யாரும் முன்வரும் தைரியமில்லாத சூழலில் ரவுடிகளிலிருந்து ஒரு பெண்ணை காப்பாற்றும் நாயகத்தன்மையை போற்றும் கிளிஷேவான வழக்கமாக தமிழ்சினிமா காட்சியாகவே இருக்கிறது.

இளைஞன் சிறுவனின் தாயை சந்தித்து அறையும் காட்சி.

அந்தச் சின்ன அறையில் மேலிருந்து கீழ்நோக்கிய காமிராவின் சிக்கலான கோணத்தில் அற்புதமான பின்னணி இசையின் தனிமையான துணையுடன் மாத்திரம் உருவாக்கப்பட்ட காட்சி. அந்தத் தாயின் தாள் பணியும் கதறல் அழுகையிலும் வேண்டுகோளிலும் அவளுடைய நிராதரவரான நிலைமை சுருக்கமாக ஆனால் அழுத்தமாக பார்வையாளனின் முகத்தில் அறையும் யதார்த்தத்தோடு சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் தங்களின் தேடல் எதிர்மறைத் தோல்வியாக ஆகிப் போகிற கோபம் தாங்காமல் அவளை அறைகிறான். பெரும்பாலான பார்வையாளர்கள் அரங்கில் கைத்தட்டி மகிழ்ந்த காடசியிது. ஆனால் ஓடிப்போன தகப்பனின் பொறுப்பின்மையைப் பற்றி வசதியாக அனைவருமே இங்கு மறந்துவிடுகிறோம். தாய்மையைப் போற்றுகிற சாக்கில் அவளின் மீது அத்தனை பொறுப்பையும் சுமத்தி சங்கிலியில் கட்டி வைக்கிற ஆணாதிக்கத்தின் வெளிப்பாடு இது. இளைஞன் விடுகிற அறையில் சிறுவனின் அப்பனுக்கும் பங்கிருக்க வேண்டுமல்லவா? ஆனால் முந்தைய காட்சியின் உரையாடல் ஒன்றில் இளைஞன், ஓடிப் போன தங்களின் தகப்பனைப் பற்றி  போகிற போக்கில் நகைச்சுவையாக பகிர்ந்து கொள்கிறான். அவனின் கோபம் தன் தாயை நோக்கி மாத்திரமே மையம் கொண்டிருக்கிறது. ஆண் என்றாலே அப்படித்தானிருப்பான், பெண்தான் தன் குழந்தைகளை கண்ணுங் கருத்துமாக வளர்க்க வேண்டும் என்கிற விந்தை வெளிவிட்ட திருப்தியோடு தன் பொறுப்பு கழிந்து விட்டதென்று ஒதுங்கி நிற்கிற ஆண்களின் அயோக்கிய மனப்பான்மையை இந்தக் காட்சிகள் இயக்குநரால் தன்னிச்சையாக அமைக்கப்பட்டிருந்தாலும் இதிலுள்ள நுட்பம் புரிந்து கொள்ளப்படாமல் போவது துரதிர்ஷ்டமே.

இந்த மாற்றுச் சிந்தனையோடு மிக அற்புதமாக எழுதப்பட்ட இந்தப் பதிவை இங்கு பகிர விரும்புகிறேன்.

நந்தலாலா : தாய்மைச் சுமை

(தொடரலாம்)

suresh kannan