எஸ்.ரா.அளித்த மகிழ்ச்சி

நேற்று எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் தளத்தைப் பார்வையிட சென்ற போது அவர் மிகவும் சிலாகித்து குறிப்பிட்டிருந்த  ஒரு திரைப்படத்தை கண்டவுடன், அவர் ஏதோ என்னையே பாராட்டியது போல் மிக மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தேன். அதற்கு காரணமிருக்கிறது. அதற்கு முன்னால்...

எனக்கு உலக சினிமாவின் மீதான ஆர்வமேற்படுவதற்கு எஸ்.ராவின் எழுத்துதான் மிகப் பெரிய உந்துதலாக இருந்தது / இருக்கிறது என்பதை பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் சொல்லி வந்திருக்கிறேன். இதுவரை நான் சினிமா பற்றி 122 பதிவுகள் எழுதியிருப்பதை சமீபத்தில் கவனித்த போதும், சினிமா விமர்சனங்கள் பற்றி தமிழில் எழுதப்படும் பதிவுகளில் குறிப்பிடத்தகுந்ததாக இந்த வலைப்பதிவையும் ஜெயமோகன் குறிப்பிட்ட போதும் நான் நன்றியுடன் எஸ்.ரா.வை நினைத்துக் கொண்டேன்.

சுயதம்பட்டத்தை நிறுத்திக் கொண்டு விஷயத்திற்கு வருகிறேன். Le Grand Voyage என்ற திரைப்படத்தைப் பற்றி எஸ்.ரா சமீபமாக எழுதும் போது 'கடந்த சில வருசங்களில் நான் பார்த்த ஆகச்சிறந்த படம் இதுவே என்பேன்.' என்கிறார். இதில் எனக்கு உடனே உடன்பாடு ஏற்பட்டது. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் எவ்வித அறிமுகமுமில்லாமல் எதிர்பார்ப்புமில்லாமல் இயல்பாக இத்திரைப்படத்தை பார்த்தேன். பாரம்பரியங்களை கைவிடாத பழமைவாதியாக தோற்றமளிக்கும் தந்தை - இதற்கு நேரெதிராக நவீன உலக இன்பங்களை இலக்கில்லாமல் துய்க்க விரும்பும் மகன் .. என்று இரண்டு முரண்பட்ட பாத்திரங்கள் நீண்ட தொலைவிற்கு பயணிக்க நேரும் ஒரு ROAD MOVIE. தலைமுறை இடைவெளி காரணமாக ஏற்படுகிற உணர்வு மோதல்களை, முரண்களை இத்தனை கச்சிதமாக, யதார்த்தமாக எந்தவொரு திரைப்படத்திலும் நான் பார்த்ததில்லை. பிரமித்து அமர்ந்துவிட்டேன்.

ஏறத்தாழ என்னுடைய அலைவரிசையிலேயே சிந்திக்கும் ரசனையுடைய ஒரு நண்பரிடம் இந்தப் படத்தை காணக் கொடுத்தேன். "ரொம்பச் சாதாரணமான படம். இதுக்குப் போய் ஏன் இத்தனை எக்சைட்மெண்ட்' என்று அசுவாரசியமாய் குறுந்தகட்டை திரும்பக் கொடுத்தார் . என்னுடைய புரிதலில்தான் தவறிருக்கிறதோ என்று குழப்பமேற்பட்டது. சமயங்களில் இப்படியாகிவிடும். பரவலாக மிகவும் அதிகம் சிலாகிக்கப்பட்ட ஒரு திரைப்படத்தைக் காண நேரும் போது மிக மோசமாக படமாக்கப்பட்ட, தொடர்பில்லாத மொண்ணைத்தனமான காட்சிகளுடன் இயங்கும் அது நமக்கு மிகுந்த ஏமாற்றத்தைத் தரலாம். 'இதை அப்படியே வெளியில் சொன்னால் நம்முடைய ரசனையை சந்தேகிப்பார்களோ' என்பதனால் கூட அந்த ஏமாற்றத்தை அப்படியே விழுங்கி விட நேரிடும். மாறாக நாமும் அந்த சிலாகிப்பு கும்பலோடு இணைந்து கொண்டு "ரொம்ப பாதிச்ச படங்க. அதிலும் அந்த சீன்ல கேமரா டிராவல் ஆகுது பாருங்க. ச்சே.. சான்ஸே இல்ல" என்ற பாவனையை செய்ய நேரிடும். (இங்கு இரா.முருகனின் ஏதோவொரு சிறுகதையில் உள்ள வரிகள் நினைவுக்கு வருகிறது. 'பலான காட்சிகள்' நிறைந்திருப்பதாக நம்பி ஓர் ஆங்கிலப்படத்திற்குச் செல்லும் நண்பர்கள் அவ்வாறு பெரிதாக எந்தவொரு காட்சியும் இல்லாத ஏமாற்றத்தை விழுங்கிக் கொண்டு அதை சமாளிக்கும் மனநிலையுடன் "..வக்காலி. அந்த காட்டுக்குள்ள எப்படி படம் எடுத்திருக்கான் பாருடா" என்று பாவனையாக இயல்புக்குத் திரும்ப விழைவார்கள்).

நண்பரின் மறுதலிப்பு காரணமாக நானும் இவ்வாறான குழப்பத்திற்கு ஆளானேன். அதன் காரணமாகவே இந்தத் திரைப்படத்தை மறுபடியும் பார்த்தேன். முன்பைவிடவும் அதிகமாக பிடித்துப் போயிற்று. எப்படியும் இதை இந்தத் தளத்தில் எழுதி விட வேண்டுமென்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஏனோ அது இயலவில்லை. முன்னர் எனக்குள் படிந்திருந்த குழப்ப உணர்வு ஆழ்மனதில் உறைந்து 'இதை எழுத விடாமல் தடுத்துக் கொண்டிருந்ததோ' என்று  இப்போது யோசிக்கும் போது  தோன்றுகிறது.

இப்படியாக என்னை குழப்பிக் கொண்டிருந்த ஒரு படத்தை, மிகுந்த சிலாகிப்புடன் நான் மிக விரும்பி வாசிக்கும் ஓர் எழுத்தாளர் குறிப்பிட்ட போது எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. என்னுடைய ரசனை எஸ்.ராவின் பதிவின் மூலமாக உறுதிப்பட்டதன் விளைவிது. இனி காணவிருக்கும் திரைப்படங்களை எவ்வித குழப்பங்களுமில்லாமல், மற்ற விமர்சனங்கள் ஏற்படுத்தும் கற்பிதங்களின் பாதிப்புகளுமில்லாமல், எழுதுவதற்கான ஓர் உறுதியையும் தெளிவையும் எஸ்.ராவின் பதிவு அளித்திருக்கிறது.

suresh kannan