'அன்னியன்' சொல்லும் ஆதாரச் செய்தி

இதுவரை '·பேண்டஸி' படங்களாக எடுத்து வந்துக் கொண்டிருந்த சங்கர்.. மன்னிக்கவும், ஷங்கர், கொஞ்சம் கீழே இறங்கி கொஞ்சம் மிகையதார்த்தமாக தற்கால இளைஞர்களைப்பற்றி 'பாய்ஸ்' எடுத்ததில் பத்திரிகைகள் ஒரே வார்த்தையில் 'ச்சீ' என்றும், மக்கள் தங்களைத் தாங்களே நிர்வாணமாக பார்க்க நேர்ந்த குற்ற உணர்வில் தமக்கேயுரிய பிரத்யேக பாசாங்குகளோடு 'தூ" என்றும் காறித்துப்பியதில் மிரண்டு போன ஷங்கர், தம்மிடமுள்ள ஒரே பாதுகாப்பான பார்முலாவான 'ராபின்ஹீட்' டைப் கதையை முந்திரி, ஏலக்காய், பட்டை, லவங்கம், மசாலா எல்லாம் போட்டு உப்பும் உறைப்புமாய் சொல்லியிருக்கும் படம்தான் 'அன்னியன்'.



'அன்னியன்' என்கிற பாத்திரத்தின் வடிவம் ஏறக்குறைய நம் எல்லோர் மனதிலும் உள்ள ஆனால் சமூக கட்டுப்பாடுகளினாலும் தண்டனைகளினாலும் பயந்து கொண்டு வெளிவரத் தயங்குகிற, பயப்படுகிற ஒரு வடிவம்தான்.

()

ராமசாமி பேருந்தில் ஏறி நடத்துனரிடம் பயணிச்சீட்டை வாங்கிவிட்டு மிச்சம் ஐம்பது காசை ஞாபகமாக கேட்கிறான். நடத்துனரோ அவனை நாய் கொண்டு வந்து போட்ட வஸ்து மாதிரி பார்த்துவிட்டு "அப்ப கரெக்டா சில்லறை கொடு" என்று சொல்லி விட்டு இவன் பதிலுக்காக எதிர்பாராமல் கூட்டத்தில் கரைந்து போகிறார். அவர் பையில் உத்தரவாதமாக சில்லறை இருப்பதை இவனால் யூகிக்க முடிகிறது. இவன் அவரையே தொடர்ந்து பார்க்க, அவர் பக்கத்திலிருந்த யாரிடமோ சிரித்து இவனை நோக்கி அசிங்கமாக கையில் சைகை காட்டுகிறார்.
உடனே ராமசாமி என்ன செய்கிறான்?

கூட்டத்தை பிளந்து கொண்டு, நடத்துனரின் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கி, கன்னத்தில் அறைந்து "ஏண்டா, பரதேசி நாயே, இப்படி ஒத்தொருத்தர் மிச்ச காசையும் கொடுக்காம ஏமாத்துற. இதுக்கு ரோட்ல உக்காந்து பிச்ச எடுக்கலாமேடா. நான் கஷ்டப்பட்டு சேத்த காச கொடுக்காம ஏண்டா ஏமாத்துற' என்று மற்றவர்கள் தடுக்க, தடுக்க அவனை பந்தாடி, .....

இப்படியெல்லாமா நடக்கிறது. இல்லை.

இவற்றையெல்லாம் ராமசாமி தம் மனத்தில் ஒரு முறை நிகழ்த்திப்பார்க்கிறான். இப்படியெல்லாம் செய்ய அவனுக்கு தைரியம் போதாது. அப்படியே அவன் ஏதோ ஒரு குருட்டு தைரியத்தில் செய்துவிட்டாலும் அதன் பின்விளைவுகளைப் பற்றி அவனுக்கு தெரியும். காவல் நிலையத்தில் அன்றைய இரவை கழிக்க அவன் விரும்பவில்லை. சாயந்தரம் ரேஷன் க்யூவில் நின்று கெரோஸின் வேறு வாங்க வேண்டும். இப்போதே மணியாகிக் கொண்டிருக்கிறது.
எனவே "பாருங்க சார். நம்ம காசா கேட்டா முறைக்கிறான்." என்றே அவனுக்கே கேட்காத குரலில் சொல்லிவிட்டு, கேட்க யாரும் தயாராக இல்லாத சூழ்நிலையில் ஜன்னல் சீட்டை தேடி பரிதாபமாக அமர்ந்து கொள்கிறான்.

()

ஆக.. தினப்படி நாம் நம்மேல் பாயும் பலவித சமூக வன்முறைகளை எந்தவித கேள்வியும் ஏற்றுக் கொள்ள பழகியிருக்கிறோம். நம்மை விட ஒல்லியாக ஒருவன் கிடைத்தால் தலையில் தட்டி "கால் வெச்சுருக்கிறது தெரியல. மிதிக்கறயே" என்று இன்னொருவனிடம் அதே வன்முறையை உபயோகிக்க நாம் தயங்குவதில்லை.

துரதிர்ஷ்டவசமாக அம்பி என்கிற ரூல்ஸ் ராமானுஜம் இவ்வாறெல்லாம் பழகாமல், சமூக ஒழுக்கத்தை தாம் ஒழுங்காக பின்பற்றுவது போதாதென்று மற்றவர்களும் அவ்வாறே இருக்க வேண்டுமென்று அநியாயத்திற்கு எதிர்பார்க்கிறான். இவன் எதிர்பார்ப்பதை உலகம் பரிகசிக்க, மனஅழுத்தம் தாங்காது இவனுடைய இன்னொரு ஆளுமை உயிர்பெறுவதும் சட்டத்தை கையில் எடுத்துக் கொண்டு சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு தாமே தண்டனை வழங்குவதும், இந்த நீதியை புரிந்து கொள்ளாமல் சட்டம் இதில் குறுக்கிட, சாமர்த்தியமாக சட்டத்தை ஏமாற்ற தெரிந்து கொண்டு தன் பணியை தொடர்வதும்தான் இதன் முக்கிய பாத்திரமான ......அன்னியன்.

அம்பி என்கிற கதாபாத்திரம் மிகத்திறமையாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. காதல் கடிதத்ததை கூட பெண்ணின் பெற்றோர்களிடம் முறைப்படி கொடுப்பதில் இருந்து, அவளிடம் பேச பெற்றோர்களிடம் அனுமதி கேட்பது, தன் காதல் ஏற்கப்படாததைக் கண்டு தற்கொலைக்கு முயற்சிப்பது, பிறகு தற்கொலை சட்டப்படி தப்பு என்பதால் அதை நிறைவேற்றாமல் திரும்புவது என்று இந்தப்பாத்திரம் அக்மார்க் நேர்மையால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் யதார்த்தமான இன்றைய நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு இந்த பாத்திரம் முற்றிலும் அன்னியமாகயிருப்பதால் திரையரங்கில் பார்வையாளர்கள் கூட சிரிக்கிறார்கள்.

()

பொதுவாக ஷங்கரின் படங்கள் அநாவசியத்திற்கு பிரம்மாண்டனவை என்று சொல்லப்படுவதில் சில சதவீத உண்மையிருந்தாலும், அவருக்கு அந்த பிரம்மாண்டத்தை எவ்வாறு பயன்படுத்த வேண்டும் என்று தெரிந்திருக்கிறது. திருவல்லிக்கேணி அக்ரஹாரத்து இளைஞனையும் Multiple Personality disorder என்கிற உளகுறைபாடையும், International School of Marshal Arts School-ஐயும் எந்தப்புள்ளியில் இணைக்க வேண்டும் என்கிற திரைக்கதை வித்தை தெரிந்திருக்கிறது. ஆனால் இந்தப்புள்ளிகள் சரியாக சங்கமிக்காத இடங்களில் படம் திருவிழாவில் காணமாற் போன குழந்தை மாதிரி அம்போவென்று விழிக்கிறது. (சில விநாடி இடைவெளிக்குள் மாறுபட்ட ஆளுமைகள் சட்சட்டென்று தோன்றி மறைவதாக கிளைமாக்சில் காட்டப்படும் அந்தக்காட்சி, சினிமாவில் மட்டுமே சாத்தியமுள்ள ஒரு gimmics.)

எந்தவித அறிவிப்புமில்லாமல் வருகிற பாடல்கள் ஒருபுறம் எரிச்சலூட்டுகின்றன என்றால், ஆளுமை மாற்றத்தில் அம்பி என்கிற கதாபாத்திரத்தின் உடை மற்றும் தலைமுடியுமா மாறும் என்கிற கேள்வியை எழுப்புகிற அபத்தமான லாஜிக் அத்துமீறல்கள் சங்கடத்தை ஏற்படுத்துகின்றன. என்றாலும் 'அண்டங்காக்கா கொண்டைக்காரி' என்கிற நாட்டுப்புற இசையை அடிப்படையாகக் கொண்ட பாடலும், அந்த பாடலின் பின்னணியில் தார்ரோடு, பாலச்சுவர், வீட்டுச் சுவர் என்று எல்லாமும் வண்ணமயமாக காட்சியளிப்பது நல்ல முயற்சி. (ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் இந்தப்படத்திற்கு தம்மால் இயன்ற maximum output-ஐ அளித்திருந்தாலும் ரஹ்மான் இல்லாத குறை நன்றாகவே தெரிகிறது). சுஜாதா வழக்கம் போல் ஜொலித்திருக்கிறார். அயன்புரம் சத்தியநாராயணணை ஒரு வரியில் இணைத்தது ரசிக்கும்படி இருக்கிறது என்றால் ஆசிய நாடுகள் சிலவற்றோடு இந்தியாவை ஒப்பிட்டு அவர் எழுதியிருக்கும் வசனங்களில் இடியும், மின்னலும் வெடிக்கிறது.

()

இந்தப்படத்திற்கு வரும் விமர்சனங்களைப் பற்றியே ஒரு கட்டுரை எழுதலாம். ஆஹா ஓஹோ என்றோ அல்லது அடச்சீ என்றோ ரெடிமேட் விமர்சனம் எழுதும் வெகுஜனப்பத்திரிகைகளின் விமர்சனங்களை ஒதுக்கிவிடுவோம். படத்தின் காட்சிகளின் அமைப்பை அந்த இயக்குநரே எதிர்பார்த்திருக்காத ஒரு கோணத்தில் கட்டுடைக்கும் சிற்றிதழ்களில் எழுதப்படும் விமர்சனங்கள் எனக்கு பெருத்த நகைப்பை உண்டாக்குகிறது. 'காதல்' என்கிற படத்தில் வரும் பெரியார் சிலை காட்டப்படும் காட்சியை அ.ராமசாமி 'தனக்கேயுரித்தான பார்வையில்' விமர்சிக்கும் போது இவர்களது மனநிலையின் ஆரோக்கியத்தை கண்டு கொஞ்சம் அதிர்ச்சியாகத்தானிருக்கிறது. (அ.ராமசாமி, ஷகீலா படம் ஒன்றிற்கு விமர்சனம் எழுதினால் எவ்வாறிருக்கும் என்று கற்பனை செய்ய மிக சுவாரசியமானதாக இருக்கிறது). சமீபத்தில் பழைய காலச்சுவடு இதழ்களை புரட்டிக் கொண்டிருக்கும் போது 'இருவர்' திரைப்படத்திற்கு ஒரு பேராசிரியர் எழுதியிருக்கும் விமர்சனத்தை படிக்க நேர்ந்தது. ஒரு கேமரா கோணத்திற்கு அவர் கொடுத்திருக்கும் 2 பக்க விளக்கத்தை மணிரத்னம் படிக்க நேர்ந்தால் எவ்வாறு திகைத்துப் போவாரோ என்று யூகிக்க முடியவில்லை. "ஏம்ப்பா அந்தப் பக்கம் clouds pass ஆவுது. கேமராவை இந்தப்பக்கம் வையி" என்று சாதாரணமாக சொன்னதற்கு பின்னால் எடுக்கப்பட்ட காட்சியை இவ்வாறு கூட வகைப்படுத்த முடியுமா என்பதுதான் அவரின் திகைப்பிற்கு காரணமாயிருந்திருக்கும்.

()

இந்தப்படம் சொல்லும் ஆதாரக்கருத்து நம் மனச்சாட்சியை தூண்டி சற்றே குற்ற உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. எந்தவித இயற்கை வளங்களுமில்லாமல் உள்ள பக்கத்து குட்டிகுட்டி நாடுகள் எல்லாம் தம் கடும் உழைப்பில் குறுகிய காலத்தில் முன்னேறியிருக்கும் போது, 110 கோடி மனிதவளத்தையும், எல்லா இயற்கை வளங்களையும் வைத்துக் கொண்டு இன்னும் அடுத்த வேளை உணவிற்கு உத்திரவாதமில்லாதவர்கள் சில கோடிப் பேர் இருக்கிறாற் போல் இருக்கிற நம் பொறுப்பில்லாத்தன்மையை இந்த படம் கடுமையாக சுட்டிக் காட்டுகிறது. எல்லாவற்றிற்கும் அரசாங்கத்தையும், அரசியல்வாதிகளையும், காவல்துறையினரையும் சுட்டிக் காட்டுக் கொண்டிருக்காமல் ஒவ்வொரு தனிமனிதனும் அதிகபட்ச பொறுப்புடனும் சமூக கடமையுடனும் நடந்து கொண்டால் இந்தியா தானாகவே முன்னேறும் என்பதும் அவ்வாறு நடக்கும் வரை சட்டங்கள் இன்னும் கடுமைப்படுத்த வேண்டும் என்பதும் அன்னியன் சொல்லும் ஆதார கருத்து. ஏறக்குறைய பரணில் தூக்கிப் போட்டுவிட்ட, மீயூசியத்தில் மட்டுமே பார்க்கிற, நாம் பரிகசிக்கிற அந்த குணங்களை நாட்டின் நலம் கருதி நாம் ஏற்க வேண்டும் என்பதுதான் இந்தப்படத்தின் நீதி.

ஆனால் மிட்டாயைச் சப்பி விட்டு மருந்தை ஞாபகமாக தூக்கிப் போட்டுவிடுவதில் சமர்த்தர்களான நாம், சதாவின் தொப்புளையும், விக்ரம் பறந்து பறந்து போடுகிற சண்டைகளையும் 'ஆ'வென்று பார்த்துவிட்டு, வழக்கம் போல் தம் இயந்திர வாழ்க்கைக்கு திரும்பி எப்பவும் போல்தான் இருக்க்ப் போகிறோம் என்பதுதான் யதார்த்தமான சோகம்.