கமல் தந்த அதிர்ச்சி

தமிழ் சினிமாவை சில புள்ளிகளேனும் அடுத்த தரத்திற்கு நகர்த்திச் செல்பவர்களில் இங்கு கமலின் பங்கு பிரதானமானது என்று பல முறை நான் எழுதியிருக்கிறேன். பல சிறந்த தொழில்நுட்பங்களை முதலில் இங்கு பெரும்பாலும் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தது அவர்தான். [ஆனால் பெரும்பாலான நாயகர்களைப் போல கதைக்குள் தன்னை நுழைத்துக் கொள்ளாமல் தன்னையே பிரதானமாக சுற்றி வருமாறு கதையை அமைப்பது மோசமான முன்னுதாரணம் என்பதையும் சொல்ல வேண்டும்.] அப்படியான கமல் திரைக்கதைக்கான ஒரு பயிற்சிப் பட்டறையை சமீபத்தில் நடத்தி முடித்திருப்பது நிச்சயம் நல்லதொரு விஷயம். தன்னுடைய அனுபவத்தின் மூலம் கிடைத்த அறிவை அடுத்த தலைமுறையினருக்கு கடத்திச் செல்ல வேண்டும் என்கிற ஒரு பொறுப்பான செயல். ஆனால் இதை தமிழில் நடத்தியிருக்க வேண்டும் என்கிற முணுமுணுப்புக் குரல்கள் எரிச்சலையே வரவழைக்கிறது. தமிழர்களைக் குறிக்கும் பிரத்யேக 'நண்டு' கதை நினைவிற்கு வருகிறது. இந்த போலி 'தமிழ்ப் பாசக்காரர்களை' ஒன்றுகூட்டி அவர்களின் தமிழ் இலக்கண அறிவைச் சோதித்துப் பார்த்தால் என்ன முடிவுகள் வரும் என்பதை யோசித்துப் பார்த்தால் சிரிப்புத்தான் வருகிறது. 'நள்ள தமிளில் எலுதுங்கல்' என்று வெற்றுக் கோஷம் போடுவதில் அர்த்தமே கிடையாது. நிற்க. இப்போது நான் குறிப்பிட வந்தது இந்த அரசியலைப் பற்றி அல்ல.

பயிற்சிப் பட்டறையின் நிறைவு நாளின் போது கமல் உரையாடுகையில் 'நான் சினிமாப் பாடல்களுக்கு எதிரி அல்ல. தமிழ் சினிமாவில் பாடல் இருந்தால் அதில் தவறில்லை. நானே பாடல் நடன அமைப்பாளராகத்தான் என் திரை வாழ்க்கையைத் துவங்கினேன்' என்கிற ரீதியில் பேசியிருப்பது எனக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தது. செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்க்க கமல் இப்படியொரு அதிர்ச்சியைத் தந்திருக்க தேவையில்லை.

'இயல், இசை, நாடகம்' எனும் கலாசாரம் என்பது நம் மரபிலேயே வந்தது. நான் அதை மறுக்கவில்லை. ஆனால் 'காட்சி ஊடகம்' பெருமளவில் முதிர்ந்துக் கொண்டிருக்கும் இன்றைய உலகில் நாம் சூழலுக்கேற்றவாறு அதை சீரமைத்துக் கொள்ள வேண்டாமா? மேலும் நம்முடைய திரைப்பாடல்கள் ரசிக்கும் வகையிலா உருவாக்கப்படுகின்றன? கவர்ச்சிப்பாடல், குத்துப்பாடல், சோகப்பாடல், சென்டிமென்ட் பாடல், காதல் பாடல்.. என்று எல்லா மசாலாவையும் உள்ளே நுழைக்கும் வகையில்தான் திரைக்கதையே யோசிக்கப்படும் போது எப்படி நாம் நல்ல சினிமாவை உருவாக்க முடியும்?

வறட்டி தட்டிக் கொண்டிருக்கும் நாயகி சாணத்தை தூக்கி எறியும் போது அந்த வழியே வரும் நாயகன் மேல் பட்டு விடுகிறது. வெட்கத்துடனும் சங்கடத்துடனும் அதை அவள் துடைக்க முயற்சி செய்ய, விளக்கெண்ணைய் குடித்த பசுமாடு போல் நோக்கும் நாயகன், அவள் கையைப் பிடிக்க, அதிரடி பின்னணி இசையுடன் அடுத்த காட்சியில் அவர்கள் மலேசியாவிலோ ஆஸ்திரேலியாவிலோ நடுரோட்டில் நடனமாடி பாட்டுப்பாடுவது நமக்கு பயங்கர காமெடியாய் தெரியவில்லை? அல்லது அது நமக்கு பழகிப் போய்விட்டதா? ஆனால் பரவசத்துடன் நாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் இந்தப் பாடல் காட்சியை வெளிநாட்டுக்காரர்கள் 'யாரடா இந்தக் கோமாளிகள்' என்னும் ரேஞ்சில்தான் பார்த்திருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

()

'தமிழ்ச் சினிமா வீடியோப்பாடல் ஒன்று ஓடிக் கொண்டிருக்கும் போது உங்கள் ரிமோட்டில் உள்ள mute பட்டனை அழுத்தி விட்டுக் கவனியுங்கள். சிரிப்பாக இருக்கும்' என்று, வாத்தியார் சுஜாதாவும் தமிழ்ச் சினிமாப் பாடல்களில் உள்ள அபத்தத்தைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார். சமீபத்தில் ஒரு திரை நிகழ்ச்சியில் பேசிய பாலுமகேந்திராவும் 'குரங்குக் குட்டிகள் குதிப்பது போல் இருக்கிறது' என்று பாடல் காட்சிகள் பற்றின தம் அதிருப்தியை பல முறை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். மதன் நடத்திய விஜய் தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சி ஒன்றில் இதுய விவாதம் வந்த போது பல முன்னணி இயக்குநர்கள் பாடல்களை உள்ளே நுழைப்பதில் தங்களுக்கு விருப்பமில்லை என்றே தெரிவித்திருக்கின்றனர். என்றாலும் எது அவர்களை இதை தொடர வைக்கிறது.

இதன் வணிக மதிப்பு. 'நல்ல சினிமாவாவது, மண்ணாவது' என்று எல்லாவற்றிலும் காசு பார்க்க நினைக்கும் தயாரிப்பாளர்களாலும் இயக்குநர்களாலும் இதை நிச்சயம் கைவிட முடியாது. படத்திற்கு முன் வெளியிடப்படும் இந்தப் பாடல் தொகுப்புகள் சிலபல கோடிகளுக்கு விற்பனையாகின்றன. அதிலும் அதீதமாக hype செய்யப்படும், வெற்று இசைக்கூச்சலான பாடல்கள் விற்பனையில் நிறைய பணத்தை சம்பாதிக்கின்றன. (கந்தசாமி சமீபத்திய உதாரணம்). இன்னொன்று, படம் வெளிவருவதற்கு முன்னால் வரும் பாடல்களை ஒரு சிறந்த விளம்பர டிரைய்லராக நினைக்கிறார்கள். ரசிகர்களிடம் பாடல்கள் ஹிட்டாகிவிட்டால் அதன் மூலம் ஒரு எதிர்பார்ப்பு உருவாகி படமும் ஹிட்டாகிவிடும் என்பது இவர்களின் கணக்காக இருக்கிறது.

()

கமலால் உருவாக்கப்படும் சமீபத்திய படமான 'என்னைப் போல் ஒருவன்', 'A Wednesday' என்கிற இந்திப்படத்தின் மறுஉருவாக்கம் என்பது தெரிந்த செய்தி. ஆனால் இந்தப் படத்தில் பாடல்கள் இருக்கின்றன என்ற செய்தி வெளியாகும் போது, எப்படி அப்படியொரு படத்தில் பாடல்களை நுழைக்க முடியும் என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. இந்திப்படத்தை பார்த்திருந்தவர்களுக்கு நான் சொல்வது புரியும். நஸ்ரூதின்ஷா நடுரோட்டில் பின்னால் நூற்றுக் கணக்கானவர்கள் வர "ஹே.. என் பாரத தேசமே' என்றதொரு பாடலுடன் வந்தால் எப்படி அபத்தமாக இருக்கும்?

தமிழ்ச் சினிமாவில் பாடல்களே இல்லாமல் இதுவரை இரண்டே படங்கள்தான் வந்திருக்கின்றன. ஒன்று 'அந்த நாள்'. இரண்டாவது கமலின் 'குருதிப்புனல்'. இதிலும் கூட ஒரு முன்னுதாரணமாய் இருந்திருக்கும் கமல் பாடல் காட்சிகளுக்கு வக்காலத்து வாங்கியிருப்பது நிச்சயம் எனக்கு அதிர்ச்சிதான்.

பாடல்கள் என்பதை திரைப்படத்தோடு கலக்காமல் மேற்கத்திய நாடுகளின் பாணியில் தனி ஆல்பங்களாக வெளியிடும் சூழ்நிலையை இங்கு உருவாக்க வேண்டும். இதனால் இசையமைப்பாளர்களும் 'situation-க்கு மூளையைச் கசக்காமல் முழுச் சுதந்திரத்தோடு தங்களின் உருவாக்கங்களை வெளியிட முடியும். இயக்குநர்களும் பாடல்கள் எனும் இடையூறு இல்லாமல் நல்ல கதையோட்டத்துடன் தங்களின் திரைக்கதையை யோசிக்க முடியும். இதனால் இரண்டு துறையுமே உருப்படும். பார்வையாளர்களும் இந்த மாதிரியானதொரு சூழ்நிலைக்கு தங்களை தயார் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். அப்படியொரு சூழல் விரைவிலேயே நிகழும் / நிகழ வேண்டும் என நாம் நம்புகிறேன்.

suresh kannan